Jumat, 08 Januari 2016

Cerkak "Rumangsa Dadi Pambeda"

Rumangsa Dadi Pambeda
Dening: Istiqomah
Aku lahir saka kandhungane ibuku. Semana uga adhiku. Aku diwenehi jeneng wong tuwaku Lina, adhiku diwenehi jeneng Rika. Aku pancen bedha karo adhiku, akeh wong sing ngarani yen adhiku kuwi ndablek, kurang pinter lan ora gelem mbantu wong tuwa. Beda karo aku, aku luwih seneng neng ngomah mbiyantu wong tuwaku lan sinau. Saben bali sekolah aku resik-resik omah supaya yen ibuku bali kerja omah wis katon resik. Nanging yen adhiku, bali sekolah dheweke langsung dolan karo kancane.
Wiwit cilik senajan aku kurang perhatiane wong tuwaku, nanging aku pengerten marang wong tuwaku. Aku pancen ora seuntung kaya adhiku, yen kawit cilik diopeni dening bapak lan ibuku. Pancen dasare Rika kuwi bocah manja, mula nalika lulus TK lan arep mlebu SD, dhweke ngalami kendala. Wis mlebu SD, Rika wedi marang guru SD ne, banjur Rika njaluk Ibuku kanggo ngancani olehe sekolah. Durung ana seminggu sekolah, Rika njaluk pindah sekolah menyang sekolahan Madrasah Ibtidaiyah seng jarake lumayan adoh saka omah, nanging Rika ora gelem ditinggal marang ibuku, dheweke tetep njaluk Ibuku kanggo ngancani sekolahe, kaya ngono kuwi dilakoni Rika lan Ibuku suwene rong taun, nganti Rika rampung kelas loro MI direwangi ibu ora kerja. Bibar kelas loro kuwi, Rika diwenehi ngerti dening ibu yen, mbiyen aku sekolah wiwit cilik tumeka gedhe ora pernah njaluk dikancani ibu. Ibu uga kandha yen mbiyen aku sekolah tanpa diperhatekna luwih saka ibuku. Beda karo apa sing dilakoni karo Rika. Krungu kandhane ibu kaya ngono, Rika banjur gelem mangkat sekolah dhewe.
“ Rik, awakmu wis gedhe, wis kelas loro MI. Ora pantes yen ibu ngancani sekolah awakmu terus-terusan, mundhak dadi wong bodho ndhuk”. Kandhane ibu marang Rika.
“ Inggih bu, nanging kula taksih wedi bu”.
“ Sing nok wedeni apa ta ndhuk?”
“ Boten ngertos bu, nanging kula boten purun yen ibu boten ngancani kula sekolah”.
“ Ora ana sing perlu diwedeni Rik, Gurumu ora bakal nyeneni awakmu, wis ta, aku njaluk tulung ndhuk, ibu ora bisa kerja yen awakmu kaya ngene terus. Mbiyen mbakyumu Lina nalika sekolah ya ora tau kaya ngene. Mangkat sekolah ya dhewe, dheweke bisa sinau mandiri senajan mbiyen jarang tak perhatekna. Dadi awakmu kudu niru mbakyumu”.
“ Inggih bu, kula janji kula boten usah dikancani ibu malih sekolahe. Mangga yen ibu badhe kerja”.
Krungu pirembagane ibu lan Rika. Aku dadi krasa ora penak lan mesakke karo Rika. Aku rumangsa dadi pambedane Rika. Ibu yen ngandani Rika mesthi nuladhanke aku. Saben dina ora pernah keri olehe nesu marang Rika. Nganti kadhang Rika nangis yen kena nesu saka ibu. Nanging kabeh kuwi merga polahe Rika sing ora kena diatur.
Nalika aku SMP, Rika isih ana ing bangku MI. ana ing SMP, aku sinau nganti temenan merga aku kepengen gawe seneng wong tuwaku. Olehku sinau senajan ora bisa entuk rangking siji tumeka telu, nanging paling ora aku kalebu lima besar utawa sepuluh besar. Beda karo Rika, yen olehe sekolah bijine sering elek merga ora gelem sinau. Nganti aku lan ibuku kesel olehe ngandani Rika. Wong wadon nanging ndablege ora ketulungan.
Rampung SMP, aku banjur mlebu SMA. Aku tetep mlebu SMA, merga kepengenanku kawit cilik yen aku kepengen mlebu SMA, dudu MA lan SMK. Lan Alhamdulillah banget, wiwit SMP nganti tekan SMA gusti paring gampang olehe golek ilmu. Aku wenehi beasiswa dening Gusti. Beasiswa kuwi nganti aku rampung SMA. Nalika SMA aku uga ora ketinggalan melu organisasi merga aku dudu wong sing seneng nganggur. Aku luwih seneng golek pengalaman ketimbang dolan sing ora jelas. Mula, ibuku sering ngomong marang aku yen aku kudu bisa mbagi waktu. Wektu sinau karo organisasi. Semana uga tak lakoni karo kerja ana ing omahe mbak diyah anake Budhe. Aku kerja seminggu sepisan kanggo nyetrikake sandhange mbak diyah uga mbantu-mbantu gaweane. Lan kadang uga diprentah budhe kanggo ngeterake budhe menyang pasar. kuwi tak lakoni merga aku kepengin ngurangi bebane wong tuwaku sing nyekolahake aku lan Rika.
Nanging kabeh apa sing taak lakoni ora namung kepengin dialem ibu lan bapakku. Aku nglakoni kuwi kabeh merga aku kepengen nyenengake wong tuwa lan ora kepengin gawe gelaning atine ibu lan bapak. Mungkin, merga kabeh pakaryanku kuwi ibuku dadi nduweni pikiran yen aku beda karo Rika. Mula, sikape ibu marang aku beda karo sikape ibu marag Rika.
Ing sawijining dina, aku kepengin tuku sepatu nanging dhuwit tabunganku durung cukup kanggo tuku sepatu sing tak pengenna kuwi. Ibu banjur menehi duwit marang aku kanggo nambah kurange tuku sepatu merga sepatu kuwi arep tak gawe lomba gerak jalan ing kabupaten. Tanpa ngendikan dawa-dawa, ibu banjur menehi dhuwit. Nanging beda karo Rika. Nalika tas sekolahe Rika wis rusak, dheweke matur marang ibu yen tase wis rusak, ibuku ora nduwei sikap sing padha nalika aku matur marang ibuk. Ora ngerti kenapa kabeh kuwi kadadean.
“ Ibu, ngenjang kula badhe lomba wonten kabupaten. Ananging sepatune kula sampun rusak, lajeng badhe tumbas sepatu nangig arta tabungan kula dereng cekap”. Kandhane Lina marang Ibune.
“ sesok nek ibu nduwe duwit tak tambahi ndhuk”.
“ Inggih bu, matur nuwun”.
“ Bu, tase nggih sampun rusak, kula kepengen tumbas tas bu”. Kandhane Rika marang ibune.
“ ibu durung nduwe duwit Rik, sesok sesok nek mbakyumu bar tuku sepatu, gantian awakmu”.
Rika banjur nesu menyang kamar.
            Kahanan kaya ngono kuwi sing ndadekake atiku miris. Sebenere aku uga mesakke marang Rika, merga sikappambedane ibu marang aku karo Rika. Nanging aku ora kepengen sikape ibu sing kaya ngono kuwi kadrung suwe. Usahaku kanggo menehi ngerti Ibu yen Rika karo aku ora ana bedane. kabeh padha, nanging merga sikape ibu sing beda, Rika banjur tan saya ora bisa dikandani.
            Semana uga karo Rika. Aku menehi ngerti marang Rika, yen aja dadi bocah sing gawe gela wong tuwa, nanging kudu bisa nggawe senenge wong tuwa.
“ Rika, mbak nyuwun tulung banget karo awakmu, tulung sikapmu sing ndableg kuwi diubah”.
“ Aku wis usaha ngubah mbak, nanging saben dina kabeh sing tak lakoni ing pandhangane ibu kuwi salah, dadi aku bingung aku kudu kepiye. Saben dina entuk nesu saka ibu, aku di beda-bedakna karo sampean. Apa ibu kuwi ora sayang karo aku mbak?”. Tembunge rika marang Lina karo tetangisan.
“ awakmu salah Rik, kabeh kuwi merga ibu ora pengen awakmu dadi wong bodho. Ibu kepengen awakmu kuwi nduweni tanggung jawab. Mula, yen awakmu ora kepengen entuk nesu saka ibu, ayo sinau bareng-bareng carane gawe seneg ibu lan bapak Rik”.
            Wiwit pirembugan kuwi Rika karo Lina banjur pada akrab lan kompak olehe nyenengake wong tuwane. Rika sing mbiyen ndablek lan kesed, saiki wis bisa ngilangake sifat elek kuwi. Ngerteni yen lelprone kuwi padha akur lan padha disiplin, ibu Darsi wis bisa ngurangi nesune marang Rika. Sikap pambedane senajan isih dilakoni bu Darsi, nangin Lina, ora kepengen gawe lara atine Rika merga dheweke sayang marang adhine.


Tidak ada komentar:

Posting Komentar