Pamilih Kang Agawe Kaprah
Dening: Istiqomah
Jaman
semana aku durung ngerti apa kuwi donya, merga aku isih cilik. Aku isih seneng
nglakoni urip nganggo caraku sing isih polos. Nanging merga aku gelem sinau aku
bisa ngerti lan paham apa kuwi urip ing donya. Aku diwenehi wong tuwaku jeneng
Anita Pratiwi, nanging wiwit cilik aku diundang Tiwi.
Nalika
umur limang taun aku wis mlebu SD, merga jaman semana ana ing kampungku jarang
bocah saumuranku mlebu TK. Wektu kuwi aku wis kepengin banget sekolah, weroh
kanca-kanca mulih lan mangkat sekolah lewat latar omah, kepengenanku kanggo
mlebu sekolah tan saya gedhe. Banjur aku dilebokake wong tuwaku mlebu sekolah
kelas siji SD.
Wiwit
cilik aku wis ditinggal wong tuwaku nyambut gawe. Bapak lan ibukku nyambut gawe
wiwit esuk tumeka sore. Aku dititipake marang budheku nganti aku lulus SD.
Angel banget kanggo weruh bapak lan ibukku , merga yen ibukku mangkat kerja aku
isih turu lan yen ibukku entuk lemburan mulihe bengi aku wis turu. Mula, supaya
aku ora kesepen, aku dititipake marang budheku. Budhe Murti jenenge. Aku wis
dianggep marang budheku kaya anakke dhewe, nganti anak-anake budhe pada iri
marang aku. Budheku kuwi saben dinane namung dodol es keliling lan tukang
nggaweni kasur.
Ing
sawijining dina, sajroning budhe Murti nggawe kasur aku diwenehi wejangan.
“
ndhuk, sok yen awakmu dadi wong sukses aja nganti lali marng budhe ya ndhuk”,
tembunge budhe marang aku
“
mboten ah budhe, budhe Murti sampun kula anggep tiyang sepuhe kula, ingkang
sampun ngrawat kula ngantos kula ageng”,
“
Budhe kepengen weruh ponakakne budhe pada dadi sarjana kaya masmu sing saiki
wus dadi PNS. Aja nganti awakmu kalah karo mas, pokoke awakmu kudu sekolah sing
duwur ya ndhuk”,
“
inggih Budhe, ingsyaallah, Tiwi kepengen ndamel bangga bapak ibuk kaliyan budhe
ingkang sampun ngrawat Tiwi, Tiwi janji budhe”.
Wejangane
budhe Murti sing nggawe aku tan saya semangat kanggo golek ilmu. Nalika SD aku
wis duwe kepengenan kanggo nglanjutake sekolah maneh marang SMP. Aku kepengen
mlebu sekolah sing negri merga, SD negri, SMP negri lan SMA uga negri. Bapak
ibukku nyaranake aku kanggo mlebu MTS nanging aku ora gelem, merga kenapa aku
uga ora ngerti. SMP wis lulus aku kepengen nglanjutake menyang SMA. Nanging
kepengenane ibukku, aku disaranake mlebu SMK supaya mengko yen lulus bisa
langsung entuk gaweyan, semana uga aku nolak, merga aku tetep kepengen mlebu
SMA. Aku kepengen mujudakae cita-citaku dadi guru basa jawa, merga aku seneng
banget pelajaran basa jawa. Guru SMP ku ssing jenenge bu Musa, sing nggawe aku
termotivasi kanggo aku dadi guru basa jawa.
Nalika
mlebu SMA, aku ora bisa mlebu SMA sing negri, aku mung bisa mlebu SMA swasta
ana ing kecamatanku. Nanging niatku ora bakal luntur, senajan aku mung bisa
mlebu ing SMA swasta, senajan keluargaku ora kabeh ndukung yen aku mlebu SMA
iki merga latar belakange beda, nanging aku kudu tetep bisa sinau sing sregep.
Aku percaya, sekolah iki bisa nggawe aku tambah pinter yen aku temen
nglakonine. aku janji marang awakku yen aku bakal temen olehku nglakoni
sekolah.
Wiwit
kelas siji SMA, aku wis melu lomba-lomba tingkat kecamatan lan kabupaten,
utamane lomba LBB. Aku uga melu organisasi ana ing SMA, organisasi OSIS,
nanging ing SMAku arane IPM merga SMAku SMA Muhammadiyah, kejaba kuwi pramuka
uga tak eloni. Dasare aku pancen seneng organisasi mula kabeh organisasi ing
SMA tak eloni. Mulih sore saben ddina tak lakoni merga kegiatan kuwi wis biasa.
Nalika kelas loro SMA aku lan kanca-kanca organisasi wis dipercaya kanggo
ngajar pramuka ing SMA lan SMP. Lakonku ana ing SMA tak lakoni nganggo niat
sing tulus merga aku ora kepengin nggawe sia-sia olehku sekolah.
Munggah
kelas telu SMA aku ditakoni kanca-kanca lan guru-guru SMA bakal nglanjutake
menyang perguruan negri ngendi, nanging aku isih binging arep nglanjutke kuliah
apa ora. Nyawang perekonoman keluargaku niatku kanggo kuliah rada kendo. Semono
uga bapk lan ibukku sing wis ngendikn yen panjenengane wis rada kuwalangen
kanggo nyekolahake aku menyang perguruan tinggi. Ati lan pikiranku dadi
semrawut, aku kudu kepiye, mula aku njaluk saran marang guruku sing wis tak
anggep kaya kancaku dhewe merga saking rakete olehku srawung. Asmane Bu Lila.
“
Bu lila, kula kepengin cerita kalih panjenengan”,
“
Cerita apa ndhuk, ceritao, kepiye? Ana apa?”, jawabe bu Lila.
“
Bu kula kepengen bangen kuliyah, anangin kathah sanget alanganipun bu”,
“
alangan apa ta ndhuk? Aja di gawe bingung, kabeh kuwi merga ati lan niatmu
dhewe ndhuk, sing bisa nggawe sukse kuwi ya awakmu”.
“
nggih bu kula ngertos ananging tiyang sepuhe kula boten ngijinaken kula kangge
kuliyah amarga panjenenganipun sampun boten sanggup mbiayani kula kuliyah bu”,
“
ndhuk, kuliah kuwi ana beasiswa, awakmu coba daftar beasiswa bidikmisi, kuwi
awakmu ora bayar kuliah nanging malah dibayari”,
“
saestu saged bu?”
“
iya ndhuk, wis… saiki ora usa sedih maneh, di coba daftar disik, lan coba wong
tuwamu ditembungi sing alus, percayaa ndhuk, yen niatmu becik mesthi bakal ana
dalane”.
“
inggih bu, matur nuwun sanget bu Lila”. Tembungku marang bu Lila sajak rada
lega.
Sawuse
pirembugan karo bu Lila, aku rada lega. Kanca-kancaku uga ndukung yen aku
nglanjutake kuliyah, merga dheweke pada percaya yen aku nduweni niat becik.
Nanging salegane atiku, aku uga isih nyimpen rasa was-was merga aku isih mikir
karo tembunge wong tuwaku. Senajan mengkana, aku isih nduweni kanca-kanca sing
paring semangat marang aku, isih nduweni guru-guruku sing paring motivasi
marang aku.Iki wis dalanku kenapa aku mlebu SMA swasta, merga aku arep
ditemokake marang wong-wong sing nduweni jiwa pahlawan. Saben lakuku, aku terus
didampingi kanca-kancaku, semana uga dongane wong tuwaku. Aku percaya, aku bisa
nglewati pacoban iki.
Nalika
wayah pendaftaran kuliyah, aku diwenehi ngerti marang guruku yen saiki wis
wayahe ndaftar kuliah. Aku disaranake kancaku mlebu UNNES, yen aku kepengen
njupuk basa jawa. Mula, aku ya manut wae, dasare aku ora up date marang informasi
kaya ngana. Daftar kuliah bareng karo kanca-kancaku sing uga pada kepengin
mlebu kuliah, ora liya ya uga jalur beasiswa. Senajan beda prodi lan
universitase, nanging pada tulung tinulung marang siji lan sijine kanggo mlebu
kuliyah.Aku daftar kuliah tanpa nembung bapak lan ibukku maneh. Aku namung bisa
pasrah, yen aku ketrima kuliyah jalur beasiswa ya tak jupuk, nanging yen ora ya
ora tak jupuk merga alesan biaya.
Sinambi
ngenteni pengumuman kuliyah, aku golek gawean kanggo mbiyantu pengahasilan.
Nalika semana aku diwenehi brosur sing intine golek karyawan dadi sekretaris
ana ing sawijining perusahaan cilik. Ora pikir suwe aku enggal tak jupuk lan
enggal-enggal gawe surat lamaran pekerjaan sarta ngumpulake persyaratan liyane.
Esuke, aku langsung mara menyang kantor sing di tulis ana ing brosur kuwi.
Bareng tekan kana, aku diwawancarai karo managere banjur langsung di kon kerja.
Informasi kuwi tak sampekna marang wong tuwaku, yen aku ketrima kerja ana ing
perusahaan kuwi, nanging sadurunge aku kudu di traning suwene seminggu. Krungu
mengkana kuwi, ibuku ngijinake aku karo ati abot merga aku kudu manggon ana ing
mess.
“
buk, aku ketrima kerja wonten ing perusahaan cilik ing Jepara, nyuwun
pangestune nggih bu?, tembungku karo wajah lesu.
“
ketrima dadi apa ndhuk?”,
“
dereng ngertos bu, mangke enjing kula badhe dipun training dangunipun setunggal
minggu, ananging kula dipun suwun kaliyan managere manggen wonten ing mess bu”,
“ berarti awakmu bakal manggon neng kana
ndhuk?”,
“
inggih bu, nyuwun pangestunipun nggih bu?”.
“
iya ndhuk, sing ati-ati, aja lali ngabari, awake dijaga sing ati-ati!”.
“
inggih bu”.
Kanthi
ijine ibu, aku banjur mangkat menyang panggonan kerjaku. Nanging, apa sing tak
bayangake kuwi salah kaprah, kabeh sing ditulis ana ing brosur kuwi namung
iming-iming. Jebul aku namung dikon kerja dadi sales prooduk kesehatan. Nalika
dina pertama aku kerja, aku ditelpon saka sekolahan yen aku ketrima kuliyah ing
UNNES jalur SNMPTN. “ ya Allah, rencanane gusti luar biasa”, ujarku karo
tangis. Nalika aku wis ketrima kerja lan lagi pertama mlebu kerja, aku malah
ketrima kuliyah. Gelem ora gelem aku kudu mara ing sekolahanku kanggo ngurus
kuliyahku. Nanging, apa sing tak karepke kuwi durung dadi rejekiku, aku ketrima
kuliyah nanging dudu jalur beasiswa. “ Gusti, paringano pinunjuk marang
pamilihku Gusti…”. Panjalukku marang Gusti. Aku bingung kudu matur piye marng
wong tuwaku, gelem ora gelem kuwi kudu dak lakoni merga kesempatan kuwi ora
bisa diulangi maneh.
Nalika
semana, aku njaluk saran maraang guruku Bu Lila.
“
Bu, kados pundi bu Lila niki?”
“
piye ndhuk?”.
“
badhe kula pundhut menapa boten kesempatanipun?, ananging tiyang sepuh kula
boten saged mbiyayai kula bu,” tembungu karo tangis marang bu Lila.
“
ngene ndhuk, iki kesempatan sing diwenehake saka UNNES marang sekolahane dewe
sing nomer loro, yen kesempatan iki ora nok jupuk, mula kepercayaan marang
sekolahane dhewe bakal musna ndhuk, cobo wong tuwamu ditembungi maneh, aku
percaya awaakmu bisa ndhuk”,
“
kula nggih paham bu, naging biayanipun kados pundi?”
“
wis ora usa dipikir masalah biaya, mengko mesthi ana dalane”.
Nalika
kuwi, aku banjur marang wong tuwaku yen aku ketrima ana ing Unnes, nanging dudu
jalur beasiswa.
“
Pak Buk, kula ketrima kuliyah wonten ings UNNES jurusan bahasa jawa, anaging
boten jalur beasiswa buk”, tembungku karo tangis.
“
ya Allah ndhuk, awakmu ketrima kuliyah? Ibuk ora nduwe apa-apa ndhuk kanggo
mbayar kuliyah”.
“
ngapunten sanget ggih bu, kula namung saged ngerpoti ibuk kaliyan bapak,
nanging niki hadiah saking Gusti Allah arupi kesempatan kangge kula bu, kula
kepengen sanget kuliyah, kula kepenging mujudaken cita-cita kula bu”,
“
yen awakmu temen kepengen kuliyah, ibuk ingsyaallah tak niati kanggo
nyekolahake awakmu ndhuk”,
“
matur nuwun sanget buk pak, kula janji, kula bakal kuliyah sing temenan buk,
kula janji”.
Wiwit
kuwi, olehku kerja namung entuk sawulan kerja, banjur aku metu saka panggeweyan
kuwi merga aku wis ora kuwat marang gaweyane lan alesan liya aku ketrima
kuliyah.
Saka
tembunge bapak lan ibuk babagan kesaguhan babagan kuliyah, panjenengane banjur bingung
olehe golek duwit kanggo mbayar semesteran. Aku namung bisa nangis. “Gusti,
paringano gampang gusti, paringano rejeki Gusti”. Weruh wong tuwaku ig
rana-rene golek dhuwit, aku mara menyang omahe mbak ika, ponakane ibu. Ana ing
kana aku cerita sakabehane. Mbak Ika uga paring dukungan marang aku, lan
dheweke janji yen arep mbantu mbayar kuliyahku. Krungu tembunge mbak Ika kuwi,
ati lan pikirku rada lega. “ Alhamdullah Gusti, sampun paring pitulungan”.
Wiwit
kuwi, aku wis bisa mebu kuliyah. Dina-dinaku ing kana tak lakoni kanthi temen.
Nanging sing dadi pikir ing atiku, nalika arep semester anyar. Aku saben bengi
nagis, ngerti wong tuwaku golek utang kanggo mbayar semesteraku. Kabeh kuwi
dilakoni kanthi ikhlas tanpa nunjukake rasa sedih ing ngarepku. Nalika aku
matur yen sesok wayah mbaayar semesteran, wong tuwaku tetep bisa njawab.
“
Buk, mangke enjing wancinipun mbayar semesteran, kados pundi? Ibuk sampun gadah
arata menapa dereng?” aturku kanthi wajah lesu.
“
uwis ndhuk, ibuk wis nduwe dhuwit, wis… ora usa dipikir, bapak ibuk wis
nyepakno dhuwit kanggone mbayar kuliyahmu”.
Jawaban
kuwi bener apa ora aku ora ngerti. Nanging, nalika aku krungu ngendikane bapak
lan ibukku, kabeh kuwi namung kanggo nggawe atiku ayem supaya aku ora dadi
pikiran. Esuke, aku wis diwenehi dhuwit bapakku.
“ ya Allah, oleh saka ngendi pak artanipun?”.
“ kuwi urusane bapak lan ibukmu, enggal
dibayarake, mengko mundha ora bisa ngisi KRS”.
Kaya
ngana kuwi usahane wong tuwaku marang anake supaya bisa nggawe atiku seneng.
Aku ora ngerti, pamilihku iki pamilih sing becik apa ora?. Merga aku, wong
tuwaku wis susah payah golek dhuwit kanggo mbiayai olehku kuliyah, merga aku,
wong tuwaku wis rana-rene golek utang uga kanggo mbayar kuliyahku. Nanging,
kabeh kuwi sing gawe aku tan saya semangat golek ilmu supaya bisa nggaw bungah
wong tuwaku semana uga budhe Murti. Aku bakal mbuktekake yen pamilihku iki
beciik, dudu pamilih kang gawe kaprah.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar